W starożytnym Izraelu muzyka była istotnym elementem kultu i ceremonii religijnych. Lewici, plemię wyznaczone do pełnienia obowiązków religijnych, mieli za zadanie służenie poprzez muzykę przed przybytkiem, który był przenośnym sanktuarium używanym przez Izraelitów przed zbudowaniem świątyni. Ta służba nie była jedynie swobodnym dodatkiem do kultu, lecz była wykonywana zgodnie z określonymi regulacjami, co podkreślało znaczenie porządku i szacunku w praktykach kultowych.
Przybytek, znany również jako namiot spotkania, był centralnym punktem życia duchowego Izraela, miejscem, gdzie obecność Boga przebywała wśród Jego ludu. Muzyczna służba Lewitów była sposobem na oddanie czci Bogu i ułatwienie wspólnego uwielbienia, tworząc atmosferę czci i radości. Ich rola trwała aż do momentu, gdy Salomon zbudował świątynię w Jerozolimie, która stała się stałym centrum kultu. Ta zmiana z przybytku na świątynię oznacza istotny rozwój w historii religijnej Izraela, jednak oddanie w uwielbieniu poprzez muzykę pozostało niezmienne. Ten werset przypomina nam o trwałej mocy muzyki w kulcie i jej zdolności do zbliżania ludzi do Boga.
