Paweł zwraca się do kościoła w Koryncie w sprawie właściwego użycia darów duchowych, szczególnie prorokowania. Podkreśla, że ci, którzy posiadają dary prorockie, powinni je wykonywać z samodyscypliną i kontrolą. Oznacza to, że prorocy nie są przytłoczeni swoimi darami; mają zdolność zarządzania i kierowania swoimi proroczymi wypowiedziami w sposób uporządkowany i korzystny dla wspólnoty kościelnej. Nauka ta jest częścią szerszej dyskusji na temat utrzymywania porządku w nabożeństwach, zapewniając, że wszystko jest robione dla budowania kościoła.
Podkreślenie kontroli sugeruje, że doświadczenia duchowe nie powinny prowadzić do nieporządku czy zamieszania. Zamiast tego powinny odzwierciedlać charakter Boga, który jest Bogiem pokoju i porządku. Zachęcając proroków do przemyślenia, jak dzielą się swoimi objawieniami, Paweł opowiada się za środowiskiem kultu, w którym każdy może się uczyć i być zachęcany. Takie podejście sprzyja wzajemnemu szacunkowi i zrozumieniu wśród wiernych, pozwalając kościołowi wzrastać w jedności i miłości.
