W tej narracji Jehu, dowódca wojskowy, został namaszczony przez proroka na króla Izraela. W tym momencie król Joram przebywa w Jezreel, dochodząc do siebie po ranach odniesionych w walce z Aramejczykami. Dyrektywa Jehu, aby zachować w tajemnicy wiadomość o jego namaszczeniu, jest strategicznym posunięciem, mającym na celu zapewnienie, że jego droga do władzy nie zostanie przedwcześnie zakłócona. Zapobiegając wyjściu kogokolwiek z miasta, aby poinformować Jorama, Jehu stara się utrzymać element zaskoczenia, co jest kluczowe dla jego sukcesu.
Fragment ten ilustruje złożoność przywództwa oraz konieczność strategicznego planowania. Działania Jehu nie są jedynie motywowane politycznie, ale również postrzegane jako część boskiego planu wprowadzenia zmian w Izraelu. Narracja podkreśla współzależność między wolą boską a działaniem ludzkim, pokazując, jak jednostki są wykorzystywane do realizacji większych celów. Zwraca także uwagę na znaczenie mądrości i rozeznania w przywództwie, gdy Jehu porusza się w delikatnej równowadze władzy i lojalności wśród swoich zwolenników.
