W chwili wielkiego osobistego i politycznego zamieszania, król Dawid zwraca się do Ittaja Gittity, który dopiero co przyłączył się do Dawida. Gdy Dawid ucieka z Jerozolimy z powodu buntu Absaloma, oferuje Ittajowi możliwość powrotu i pozostania z Absalomem, sugerując, że Ittaj, będąc obcym i wygnanym, nie powinien czuć się zobowiązany do dzielenia się niepewnym losem Dawida. Ten gest podkreśla sprawiedliwość i troskę Dawida, ponieważ nie chce obciążać Ittaja trudnościami swojego własnego wygnania. Odzwierciedla to również zrozumienie Dawida dla złożoności lojalności, szczególnie wobec kogoś, kto nie ma długotrwałych więzi z nim. Oferując Ittajowi wybór, Dawid okazuje szacunek dla autonomii Ittaja i uznaje trudności, jakie wiążą się z podążaniem za nim. Ta opowieść skłania do refleksji nad naturą przywództwa i lojalności, podkreślając znaczenie empatii i szacunku dla okoliczności innych, nawet w czasach osobistego kryzysu.
Narracja ta podkreśla także temat wygnania i przynależności, ponieważ status Ittaja jako obcego jest dostrzegany. Oferta Dawida ujawnia jego świadomość wyzwań, przed którymi stają ci, którzy nie są rodowitymi mieszkańcami kraju, a jego gotowość do uwolnienia Ittaja od jakichkolwiek zobowiązań pokazuje głębokie poczucie sprawiedliwości i współczucia.
