Po zdradzie i śmierci Judasza Iskarioty wczesna wspólnota chrześcijańska musiała przywrócić swoją liczbę do dwunastu apostołów, co symbolizowało dwanaście pokoleń Izraela. Apostołowie, na czele z Piotrem, dążyli do wypełnienia tej luki kimś, kto był świadkiem posługi Jezusa od samego początku. Nominowali dwóch mężczyzn: Józefa zwanego Barsabbasem, znanego również jako Justus, oraz Macieja. Proces nominacji był znaczący, ponieważ pokazywał zaangażowanie wczesnego Kościoła w modlitewne rozeznanie i wspólne podejmowanie decyzji.
Wybór tych dwóch mężczyzn podkreśla znaczenie posiadania przywódców, którzy mieli bezpośrednie doświadczenie życia i nauczania Jezusa. Odzwierciedla to również poleganie Kościoła na Bożym prowadzeniu, ponieważ później modlili się o to, aby Boża wola została ujawniona przy wyborze odpowiedniego kandydata. To wydarzenie przypomina o wartości wspólnoty i zbiorowej mądrości, która płynie z dzielonych doświadczeń i wiary. Uczy współczesnych wierzących o znaczeniu poszukiwania Bożego prowadzenia w przywództwie i podejmowaniu decyzji, zapewniając, że ci, którzy prowadzą, są głęboko zakorzenieni w naukach Chrystusa.