W początkowych dniach chrześcijaństwa apostołowie i inni liderzy aktywnie szerzyli nauki Jezusa. Ten okres charakteryzował się znacznym wzrostem i rozwojem we wspólnotach chrześcijańskich. Umacnianie wiary, o którym mowa w tym fragmencie, odnosi się do tego, że wierni stawali się coraz bardziej zakorzenieni w swoich przekonaniach, głębiej rozumieli nauki Jezusa i wprowadzali je w życie na co dzień. Ta duchowa dojrzałość przyciągała innych, co prowadziło do wzrostu liczby wierzących.
Wzrost liczby wiernych nie polegał tylko na dodawaniu nowych osób do wspólnoty; chodziło o stworzenie żywej, dynamicznej wiary, która przyciągała innych. Skupienie wczesnego Kościoła na wierze i życiu wspólnotowym stanowiło potężne świadectwo dla otoczenia. Ten fragment zachęca współczesnych chrześcijan do pielęgnowania swojej wiary i życia wspólnotowego, rozumiejąc, że autentyczny rozwój duchowy może prowadzić do naturalnego wzrostu ich liczby. Przypomina wiernym, że silna, pełna wiary wspólnota może mieć głęboki wpływ na otaczający świat.
