Piotr i Jan, dwaj apostołowie Jezusa, przemawiają do Sanhedrynu, żydowskiej rady rządzącej, po uzdrowieniu człowieka, który od urodzenia był sparaliżowany. Zostają zapytani o moc lub imię, w którym dokonali tego cudu. Piotr, napełniony Duchem Świętym, odpowiada, podkreślając akt dobroci, który wykonali. Ta sytuacja ilustruje zaangażowanie wczesnych chrześcijan w życie swoją wiarą poprzez czyny miłości i służby, nawet w obliczu oporu.
Odpowiedź apostołów jest świadectwem ich wiary i odwagi. Nie boją się uznać źródła swojej mocy – Jezusa Chrystusa. To przesłanie zachęca wierzących do wytrwania w swojej wierze, działania z współczuciem i oddawania chwały Bogu za dobre uczynki, które wykonują. Przypomina również, że czyny dobroci i uzdrowienia są centralnym elementem chrześcijańskiej misji, odzwierciedlając miłość i łaskę Boga w świecie.