W starożytnej tradycji izraelskiej ołtarz ofiarny był kluczowym elementem namiotu zgromadzenia, miejscem, w którym składano ofiary dla Boga. Namaszczenie ołtarza i jego narzędzi olejem było ceremonialnym aktem, który wydzielał je do celów boskich, nadając im charakter sakralny. Proces poświęcenia był niezbędny, ponieważ przekształcał zwykłe przedmioty w święte narzędzia kultu. Po namaszczeniu, ołtarz stawał się 'najświętszym', co oznaczało, że nie tylko był poświęcony Bogu, ale także miejscem, w którym czczono i szanowano obecność Boga.
Uczynienie ołtarza najświętszym miejscem podkreśla powagę, z jaką powinien być odprawiany kult. Odbija to szerszy biblijny temat świętości, w którym pewne osoby, miejsca i przedmioty są wydzielane do służby Bożej. Koncepcja świętości jest kluczowa dla zrozumienia relacji między Bogiem a Jego ludem, podkreślając, że zbliżenie się do Boga wymaga serca i umysłu przygotowanego do kultu. Namaszczenie ołtarza przypomina, że kult to akt sakralny, wymagający intencji i szacunku, a przez takie działania wierni mogą zbliżyć się do boskiej obecności.