W dwudziestym piątym roku wygnania Ezechiel otrzymuje wizję, która oznacza nowy etap w jego posłudze prorockiej. Kontekst historyczny jest kluczowy, ponieważ wizja ta ma miejsce w czasie niewoli Izraelitów w Babilonie, gdy odczuwają oni ogromną tęsknotę za swoją ojczyzną. Wzmianka o "dwudziestym piątym roku naszego wygnania" oraz "czternastym roku po upadku miasta" podkreśla długotrwały wpływ zniszczenia Jerozolimy na społeczność w niewoli.
Czas, w którym Ezechiel otrzymuje wizję, jest znaczący, ponieważ przypada na początek roku, czas często kojarzony z odnową i nadzieją. Wyrażenie "ręka Pana była nade mną" wskazuje na głębokie duchowe doświadczenie, sugerując, że Bóg aktywnie działa przez Ezechiela, aby przekazać przesłanie nadziei i odnowy. To boskie spotkanie zapewnia wygnańców, że Bóg ich nie opuścił i ma plan na ich przyszłość.
Wizje Ezechiela, które pojawiają się w kolejnych rozdziałach, dotyczą odbudowy i przywrócenia, oferując obraz nadziei i Bożej obietnicy. Przypominają, że nawet w czasach rozpaczy i wygnania, Boża obecność i cel pozostają niezmienne, przynosząc pocieszenie i kierunek tym, którzy Go szukają.