W chwili głębokiej refleksji i pokory, mówiący uznaje sprawiedliwość Boga, dostrzegając, że mimo grzechów ludu, zachowana została reszta. Ta zachowana grupa nie jest wynikiem własnych zasług, lecz jedynie Bożej łaski i miłosierdzia. Fragment ten wyraża głębokie poczucie skruchy, gdy wspólnota staje przed Bogiem, w pełni świadoma swojej winy i niegodności. Przypomina o ludzkiej kondycji, w której grzech oddziela ludzi od Boga, a jednak Jego sprawiedliwość oferuje nadzieję na przebaczenie i odnowienie.
Pojęcie reszty jest istotne, symbolizując grupę, która pozostaje wierna lub jest oszczędzona w jakimś celu. Ta reszta staje się latarnią nadziei, sugerując, że nawet w obliczu osądu, Boży plan odkupienia i odnowienia trwa. Fragment ten wzywa do introspekcji, zachęcając wierzących do uznania swoich niedoskonałości, szukania Bożego przebaczenia i zaufania Jego sprawiedliwej naturze. Podkreśla znaczenie pokory oraz przemieniającej mocy Bożej łaski, zachęcając wierzących do życia w sposób, który czci Jego sprawiedliwość.
