Jakub zwraca się do Józefa o jego synach, Efraimie i Manassie, w tym fragmencie. Przez przyjęcie ich jako swoich, Jakub zapewnia, że otrzymają dziedzictwo równoważne z jego bezpośrednimi synami. Ta adopcja jest znacząca, ponieważ podnosi Efraima i Manassę do statusu przywódców plemiennych w Izraelu, każdy z nich otrzymując udział w obiecanej ziemi. Jakiekolwiek dodatkowe dzieci, które może mieć Józef, będą uważane za część plemion Efraima i Manassy, a nie za tworzenie nowych plemion. To odzwierciedla znaczenie utrzymywania linii rodzinnej oraz podziału dziedzictwa wśród plemion Izraela. Akt adopcji nie dotyczy tylko materialnego dziedzictwa, ale także duchowych błogosławieństw oraz kontynuacji przymierza Boga z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem. Dzięki temu Jakub zapewnia, że linia Józefa jest mocno zintegrowana w szerszej narracji historii Izraela, wzmacniając tematy rodziny, dziedzictwa i boskiej obietnicy, które przewijają się przez całą Biblię.
Wiersz ten ilustruje również, jak obietnice i błogosławieństwa Boże są przekazywane przez pokolenia, podkreślając znaczenie wierności i posłuszeństwa wobec woli Bożej. Przypomina o trwałej naturze przymierza Bożego oraz roli rodziny w wypełnianiu boskich celów.
