W tej części swojej wypowiedzi Hiob podkreśla osobistą odpowiedzialność. Przyznaje, że jeśli rzeczywiście popełnił błąd, konsekwencje tych błędów są tylko jego do zarządzania. To stwierdzenie odzwierciedla uczciwość Hioba oraz jego zrozumienie osobistej odpowiedzialności. Pomimo oskarżeń ze strony przyjaciół, Hiob utrzymuje, że jego błędy, jeśli w ogóle, nie są do osądzenia przez innych. Twierdzi, że ma autonomię w radzeniu sobie z własnym życiem i wyzwaniami.
To może być potężne przypomnienie o znaczeniu przyjmowania odpowiedzialności za nasze czyny i zrozumienia, że nasze błędy są naszym zadaniem do naprawienia. Podkreśla również izolację, jaką odczuwa Hiob, sądząc, że jego błędy nie są do osądzenia przez innych. Może to skłonić nas do refleksji nad tym, jak radzimy sobie z własnymi niedoskonałościami i jaką łaskę okazujemy innym. Słowa Hioba przypominają nam o osobistej drodze, jaką każdy człowiek podejmuje w relacji z Bogiem, gdzie osobista odpowiedzialność odgrywa znaczącą rolę.
