W tym wersecie prorok Joel odnosi się do poważnej niesprawiedliwości, która dotknęła lud Judy i Jerozolimy. Zostali oni sprzedani w niewolę Grekom, co symbolizuje przymusowe oddalenie od ich ojczyzny. Akt sprzedaży ludzi w niewolę nie jest jedynie relacją historyczną, ale także metaforą szerszych doświadczeń ucisku i przesiedlenia, z jakimi borykali się Izraelici. Werset ten podkreśla temat boskiej sprawiedliwości, gdyż Bóg jest przedstawiony jako ten, który dostrzega te niesprawiedliwości i jest zobowiązany do ich naprawienia.
Kontekst historyczny tego wersetu jest istotny, ponieważ odzwierciedla burzliwe okresy w historii Izraela, kiedy to obce mocarstwa często najeżdżały i wyganiały lud. Pomimo bezpośredniego kontekstu cierpienia i straty, prorocze przesłanie niesie ze sobą obietnicę nadziei. Bóg zapewnia swój lud, że go przywróci i przyniesie sprawiedliwość tym, którzy go skrzywdzili. Ta pewność boskiej interwencji i odnowy jest centralnym tematem w literaturze prorockiej, oferując pocieszenie i nadzieję wierzącym, którzy stają w obliczu prób i niesprawiedliwości w swoim życiu.
