W tym wersecie mówca przypomina o cudownym wydarzeniu, kiedy Bóg zesłał mannę, rodzaj chleba, Izraelitom w czasie ich wędrówki po pustyni. To wydarzenie jest istotną częścią historii Izraelitów, ukazującą Boże zaopatrzenie i troskę w trudnych chwilach. Manna była nie tylko pokarmem fizycznym, ale także znakiem Bożej obecności i wierności.
Wzmianka o mannę ma tutaj podwójne znaczenie. Przypomina nie tylko o Bożym zaopatrzeniu w przeszłości, ale także przygotowuje grunt dla głębszej prawdy duchowej. Jezus wykorzystuje ten historyczny kontekst, aby ukazać większą duchową rzeczywistość. Tak jak Bóg zapewnił mannę, aby fizycznie zaspokoić potrzeby Izraelitów, tak Jezus oferuje samego siebie jako duchowy chleb, który daje życie wieczne. To nauczanie zachęca wierzących do spojrzenia poza potrzeby fizyczne i dostrzegania duchowego pokarmu, który Jezus oferuje. Jest to wezwanie do zaufania Bożemu zaopatrzeniu i poszukiwania spełnienia w duchowym pokarmie, który tylko Chrystus może zapewnić.