Przydział miast dla klanów Gerszonitów, będących podgrupą Lewitów, jest kluczowym elementem organizacji społeczności Izraela. Lewici wyróżniali się wśród innych plemion, ponieważ byli poświęceni służbie religijnej i nie otrzymali dużego, ciągłego terytorium jak inne plemiona. Zamiast tego, przydzielono im konkretne miasta rozmieszczone w całym kraju. Taki układ umożliwiał im pełnienie roli duchowych liderów, nauczycieli oraz opiekunów nad przybytkami, co zapewniało dostępność praktyk religijnych i nauk dla wszystkich Izraelitów.
Wzmianka o trzynastu miastach z ich pastwiskami wskazuje na przemyślane zaspokojenie praktycznych potrzeb Gerszonitów. Pastwiska były niezbędne do utrzymania bydła, co było kluczowe dla ich utrzymania. Taki podział odzwierciedla równowagę między ich duchowymi obowiązkami a koniecznością zaspokajania codziennych potrzeb. Dzięki integracji w szerszą społeczność, Lewici mogli wpływać na duchowe życie narodu, wypełniając swoją boską rolę jako pośrednicy między Bogiem a ludźmi.