W okresie suszy i głodu Bóg posłał proroka Eliasza do wdowy w Sarepcie, miasteczku poza Izraelem. Ta opowieść podkreśla Bożą suwerenność i Jego zdolność do działania poza ludzkimi ograniczeniami i granicami. Głód trwał przez trzy i pół roku, co było czasem ogromnych trudności dla wielu ludzi. Mimo to Bóg postanowił zatroszczyć się o tę konkretną wdowę, co ilustruje Jego troskę o jednostki, które mogą być pomijane przez społeczeństwo. Ta narracja wyzwala nas do dostrzegania, że Boża łaska i miłosierdzie obejmują wszystkich ludzi, niezależnie od ich pochodzenia czy narodowości.
Historia wdowy z czasów Eliasza jest potężnym przypomnieniem, że Boża opieka często przychodzi w niespodziewany sposób i przez niespodziewane osoby. Zachęca wierzących do pozostania otwartymi na Boże plany, nawet gdy nie zgadzają się z naszymi oczekiwaniami. Zaufanie Bożej mądrości i czasu przynosi nam pokój i pewność, że On zawsze działa dla naszego dobra, nawet w obliczu prób i niedoborów. Ten fragment zaprasza nas do poszerzenia naszego rozumienia Bożej miłości, widząc ją jako inkluzywną i nieograniczoną.
