W tej rozmowie Jezus mówi do Szymona, faryzeusza, podczas kolacji w jego domu. Jezus opowiada przypowieść o dwóch osobach, które były dłużnikami—jedna z nich była winna dużą sumę, a druga mniejszą. Gdy obie nie mogły spłacić swoich długów, wierzyciel postanowił im obojgu je odpuścić. Jezus pyta Szymona, który z dłużników bardziej pokochałby wierzyciela, a Szymon słusznie odpowiada, że ten, któremu odpuszczono większy dług.
Ta przypowieść jest potężną ilustracją natury przebaczenia i wdzięczności. Jezus naucza, że ci, którzy są dużo przebaczeni, dużo kochają. Podkreśla to, że uznanie głębi własnego grzechu i wielkości Bożego przebaczenia prowadzi do głębokiego poczucia miłości i wdzięczności. Ta lekcja nie dotyczy tylko Szymona, ale wszystkich, którzy słyszą tę historię, zachęcając ich do refleksji nad własnym życiem i łaską, jaką otrzymali. Równocześnie wyzwala w ludziach pragnienie, by okazywać tę samą łaskę i przebaczenie innym, budując wspólnotę miłości i zrozumienia.
