W tym fragmencie Bóg instruuje Mojżesza na temat granic ziemi, którą mają odziedziczyć Izraelici. Opisana granica stanowi część południowego wybrzeża Ziemi Obiecanej. Rozpoczyna się przy Wadi Egipskim, sezonowym korycie rzeki, i rozciąga się aż do Morza Śródziemnego. Ta geograficzna charakterystyka była kluczowa dla Izraelitów, ponieważ definiowała obszar, w którym mieli osiedlić się po wyjściu z Egiptu. Granice te nie były przypadkowe; były wyznaczone przez Boga i stanowiły namacalny znak Jego przymierza z ludem. Ziemia ta była centralnym elementem tożsamości Izraelitów oraz ich relacji z Bogiem. To miejsce, gdzie mogli żyć zgodnie z Bożymi prawami i być światłem dla innych narodów. Zrozumienie tych granic pomagało Izraelitom dostrzegać konkretny obszar, w którym mieli zbudować swoją wspólnotę i czcić Boga. Ten fragment zatem nie dotyczy jedynie terytorium fizycznego, ale także duchowego i wspólnotowego życia, które miało rozkwitać w tych granicach.
Wzmianka o Wadi Egipskim i Morzu Śródziemnym łączy Izraelitów z szerszym regionem, podkreślając ich miejsce wśród narodów oraz Bożą suwerenność nad wszystkimi ziemiami. Ustalenie tych granic było krokiem w kierunku spełnienia obietnicy danej Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi, wzmacniając ciągłość Bożego planu przez pokolenia.