W kontekście starożytnego społeczeństwa izraelskiego miasta schronienia odgrywały kluczową rolę w utrzymywaniu sprawiedliwości i zapobieganiu krwawym vendettom. Kiedy ktoś przypadkowo zabił inną osobę, mógł uciec do jednego z tych miast, aby uniknąć mściciela krwi – członka rodziny, który pragnął zemsty. Prawo wymagało, aby oskarżony pozostał w mieście aż do śmierci arcykapłana, co stanowiło symboliczny akt pokuty i pojednania. Ten okres pozwalał na uspokojenie emocji i zapewniał, że sprawiedliwość zostanie wymierzona bez dalszej krwi.
Śmierć arcykapłana miała ogromne znaczenie, ponieważ oznaczała przejście, wspólnotowe odnowienie, które pozwalało oskarżonemu na reintegrację w społeczeństwie bez obaw o zemstę. System ten podkreślał znaczenie miłosierdzia i przebaczenia, uznając, że nawet nieumyślne czyny mogą mieć poważne konsekwencje. Wskazywał również na rolę arcykapłana jako pośrednika między Bogiem a ludźmi, którego śmierć oznaczała nowy rozdział dla wspólnoty. Ta praktyka odzwierciedla szersze tematy sprawiedliwości, miłosierdzia oraz potrzeby struktur społecznych, które promują pokój i pojednanie.