Psalm 151, choć nie znajduje się w kanonie biblijnym większości chrześcijańskich Biblii, w tym w Nowej Wersji Międzynarodowej (NIV), jest uważany za tekst apokryficzny. Oznacza to, że nie jest oficjalnie uznawany w kanonie Pisma przez większość tradycji chrześcijańskich. Niemniej jednak, znajduje się w niektórych wersjach Septuaginty, greckiego tłumaczenia Biblii hebrajskiej, i jest akceptowany przez Kościół prawosławny.
Psalm ten tradycyjnie przypisuje się królowi Dawidowi i stanowi refleksję nad jego życiem, szczególnie podkreślając jego skromne początki jako pasterza oraz późniejsze wyniesienie na tron przez Boże namaszczenie. Podkreśla tematy pokory i boskiej łaski, ilustrując, jak Bóg często wybiera tych, którzy są mało prawdopodobni i skromni, aby wypełnili Jego zamysły. Historia Dawida jest świadectwem mocy wiary oraz znaczenia zaufania w Boży plan, nawet gdy wydaje się on nieprawdopodobny. Ten psalm, mimo że nie jest częścią standardowego kanonu biblijnego, odzwierciedla uniwersalne chrześcijańskie tematy pokory, boskiej opatrzności oraz przemieniającej mocy Bożego powołania.
