Hojność to cnota, która zaczyna się od tego, jak traktujemy samych siebie. Jeśli jesteśmy dla siebie nieżyczliwi lub zbyt krytyczni, staje się trudne, aby okazać prawdziwą hojność innym. Ten fragment podkreśla znaczenie dbania o siebie i szacunku do samego siebie jako podstawy dla ducha hojności. Kiedy nie doceniamy i nie cieszymy się naszymi błogosławieństwami, tracimy radość, która płynie z dzielenia się z innymi. Ucząc się wartościować i dbać o siebie, otwieramy drzwi do bardziej obfitego życia, zarówno dla siebie, jak i dla tych wokół nas.
Ta mądrość zachęca nas do refleksji nad naszymi postawami wobec własnego życia i zasobów. Czy gromadzimy nasz czas, talenty czy skarby z powodu strachu lub niepewności? A może pielęgnujemy mentalność obfitości, ufając, że jest wystarczająco dużo dla wszystkich? Przyjmując ducha hojności, nie tylko wzbogacamy nasze własne życie, ale także przyczyniamy się do wspólnoty, w której miłość i wsparcie są swobodnie dawane i przyjmowane. Ten fragment zaprasza nas do rozważenia, jak nasze traktowanie siebie wpływa na naszą zdolność do bycia źródłem błogosławieństwa dla innych.
