W tym fragmencie tekst krytykuje praktykę kultu idoli, ilustrując, jak ludzie używają własnych rąk do tworzenia obiektów, które następnie czczą. Ironia jest oczywista: ludzie formują te idole z resztek materiałów, nadając im kształty ludzkie lub zwierzęce, a następnie zdobią je farbą, aby ukryć niedoskonałości. Ten proces podkreśla absurdalność przypisywania boskich cech czemuś, co zostało stworzone przez ludzkie ręce.
Fragment ten przypomina o bezsensowności i ograniczeniach kultu idoli. Wzywa wiernych do zastanowienia się nad naturą prawdziwej boskości, która nie może być uchwycona ani ograniczona do wytworów ludzkich. Zamiast tego wzywa do głębszego zrozumienia i połączenia z boskością, które wykracza poza fizyczne reprezentacje. Ta refleksja zachęca do skupienia się na Stwórcy, a nie na stworzeniu, zapraszając wiernych do poszukiwania bardziej głębokiej i autentycznej relacji z Bogiem, który jest poza granicami ludzkiej wyobraźni i rzemiosła.
