Ang kwento ni David at Goliat ay isang kwento ng tapang at pananampalataya na hindi kumukupas. Si David, isang batang pastol, ay humaharap sa higanteng si Goliat, isang bihasang mandirigma, na may dala lamang na panghampas at isang bato. Ang kanyang katapangan ay hindi lamang tungkol sa pisikal na lakas kundi sa espiritwal na paninindigan. Ang pagtitiwala ni David sa Diyos ang nagbibigay sa kanya ng lakas ng loob upang harapin ang tila imposibleng hamon. Hindi siya umasa sa tradisyunal na baluti o sandata, na sa kanyang palagay ay mabigat at hindi kinakailangan. Sa halip, pinili niyang umasa sa mga kakayahan na kanyang nahasa bilang pastol at sa pananampalataya na ililigtas siya ng Diyos.
Ipinapakita ng kwentong ito ang kapangyarihan ng pananampalataya at ang kahalagahan ng pagtitiwala sa lakas ng Diyos sa halip na sa ating sariling kakayahan. Itinuturo nito na ang mga hamon, gaano man kalaki, ay maaaring mapagtagumpayan sa tulong ng Diyos. Ang tagumpay ni David ay isang metapora para sa tagumpay ng pananampalataya laban sa takot, at nag-uudyok ito sa mga mananampalataya na magtiwala sa plano at tamang panahon ng Diyos. Ang kwento ay nagbibigay ng katiyakan na ang Diyos ay maaaring gumamit ng sinuman, anuman ang kanilang laki o katayuan, upang makamit ang Kanyang mga layunin. Ito ay isang panawagan upang harapin ang ating sariling mga hamon na may parehong pananampalataya at tapang na ipinakita ni David.
