Sa tipan na ginawa ng Diyos sa mga Israelita, itinatag Niya ang isang pangunahing prinsipyo: Siya lamang ang dapat sambahin. Ang utos na ito ay mahalaga sa paghubog ng kanilang pagkakakilanlan bilang Kanyang piniling bayan. Ang pagbabawal sa pagsamba sa ibang mga diyos ay nagsilbing proteksyon laban sa mga pagsamba sa diyus-diyosan na laganap sa mga kalapit na bansa. Sa pamamagitan ng pagsunod sa utos na ito, ipinakita ng mga Israelita ang kanilang natatanging relasyon sa Diyos, na nailalarawan sa katapatan at tiwala.
Ang tanging pagsamba ay hindi lamang isang alituntunin kundi isang paraan upang mapalalim ang personal na koneksyon sa Diyos. Ito ay tungkol sa pag-aangkop ng kanilang mga buhay sa Kanyang kalooban at pagkilala sa Kanya bilang nag-iisang pinagmulan ng kanilang mga pangangailangan at proteksyon. Ang utos na iwasan ang idolatrya ay isa ring panawagan upang tumutok sa espiritwal na integridad, na tinitiyak na ang kanilang mga puso at isipan ay hindi nahahati. Sa mas malawak na konteksto, ang prinsipyong ito ng tanging debosyon ay nananatiling mahalaga para sa mga mananampalataya ngayon, hinihimok silang bigyang-priyoridad ang kanilang relasyon sa Diyos higit sa lahat, at labanan ang mga distractions at tukso ng mga makabagong 'diyos-diyosan.'
