Matapos ang pagkamatay ni Haring Saul, humingi si David ng patnubay mula sa Diyos tungkol sa kanyang susunod na hakbang. Tinanong niya kung dapat ba siyang pumunta sa alinmang bayan ng Juda, at tumugon ang Diyos na siya'y dapat pumunta sa Hebron. Ang sandaling ito ay mahalaga dahil ito ang simula ng paglalakbay ni David tungo sa pagiging hari ng Juda, at sa kalaunan, ng buong Israel. Ang pagtatanong ni David at ang malinaw na tugon ng Diyos ay nagpapakita ng kahalagahan ng paghahanap ng banal na patnubay sa mga panahon ng kawalang-katiyakan at pagbabago.
Ang pagtitiwala ni David sa direksyon ng Diyos ay nagpapakita ng kanyang tiwala at pagsunod, mga katangiang sentro sa kanyang pagkatao at pamumuno. Ang talatang ito ay nag-uudyok sa mga mananampalataya na hanapin ang kalooban ng Diyos sa kanilang mga buhay, lalo na sa mga mahalagang sandali, at magtiwala na ang Diyos ay magbibigay ng patnubay at kaliwanagan. Ito ay nagsisilbing paalala sa kahalagahan ng panalangin at pakikinig sa tinig ng Diyos sa paggawa ng mga desisyon.
