Si Ish-Boset, anak ni Saul, ay umakyat sa trono ng Israel sa edad na kwarenta, ngunit ang kanyang paghahari ay maikli lamang, tumagal ng dalawang taon. Ang panahong ito ay nagpapakita ng kawalang-katiyakan at pagkakahati-hati sa loob ng bansa. Sa kabila ng kanyang pamumuno, ang tribo ng Juda ay nanatiling tapat kay David, na nagpapakita ng malinaw na pagkakaiba sa katapatan ng mga tribo. Ang katapatan ng Juda kay David ay mahalaga dahil ito ay nagbigay-diin sa malalim na suporta na mayroon si David, na naging susi sa kanyang pag-akyat bilang hari ng buong Israel.
Ang salin ng kwento ay naglalarawan ng mga hamon ng pamumuno at ang kumplikadong kalikasan ng kapangyarihang pampulitika sa sinaunang Israel. Ang pagkakaiba sa pagitan ng paghahari ni Ish-Boset at ang katapatan ng Juda kay David ay sumasalamin din sa mas malawak na tema ng pagkakaloob ng Diyos at ang pagsasakatuparan ng Kanyang plano. Sa kabila ng mga kaguluhan sa politika, ang pag-akyat ni David sa trono ay bahagi ng isang pangako mula sa Diyos, at ang katapatan ng Juda ay maaaring makita bilang pagsang-ayon sa mga layunin ng Diyos. Ang sandaling ito sa kasaysayan ay nagsisilbing paalala ng kahalagahan ng katapatan at pagtitiwala sa plano ng Diyos, kahit sa gitna ng mga hidwaan at kawalang-katiyakan ng tao.