Sa pagtatayo ng tabernakulo, bawat bagay ay may malalim na simbolismo at praktikal na kahulugan. Ang gintong altar, na ginagamit sa pagsusunog ng insenso, ay kumakatawan sa mga panalangin ng mga tao na umaabot sa Diyos. Ang langis ng pag-aalay ay simbolo ng pagkatalaga, na nagtatangi sa mga pari at mga sagradong bagay para sa serbisyo ng Diyos. Ang mabangong insenso ay hindi lamang isang kaaya-ayang amoy kundi simbolo ng pagsamba at debosyon ng mga tao. Ang kurtina sa pasukan ng tolda ay nagsilbing pisikal at espiritwal na hangganan, na nagmamarka ng paglipat mula sa karaniwan patungo sa banal. Sama-sama, ang mga elementong ito ay nagbigay-diin sa kabanalan ng tabernakulo at ang pag-aalaga na kinakailangan sa pagsamba. Nagpapaalala ito sa atin ngayon ng kahalagahan ng paglapit sa Diyos na may pusong handa at nakatuon sa Kanyang serbisyo, kinikilala ang kabanalan ng ating relasyon sa Kanya.
Ang mga sagradong bagay na ito ay hindi lamang praktikal kundi nagsilbing aral sa mga Israelita tungkol sa kalikasan ng kabanalan at ang paggalang na nararapat sa Diyos. Patuloy silang nagpapaalala ng presensya ng Diyos sa Kanyang bayan at ang pangangailangan para sa kalinisan at dedikasyon sa pagsamba. Ang paggalang at paghahanda sa pagsamba ay mga prinsipyo na patuloy na umaantig sa mga Kristiyano ngayon, na naghihikayat ng maingat at magalang na paglapit sa mga espiritwal na gawain.
