Sa gitna ng pagdurusa, karaniwan na ang mga tao ay maging labis na aware sa kanilang sariling sakit, pisikal man o emosyonal. Ang talatang ito ay sumasalamin sa diwa ng personal na pagdurusa, kung saan ang sariling katawan at isipan ay nagiging sentro ng kanilang karanasan. Ipinapahayag ng talata ang pagka-isolate na kadalasang kasama ng sakit, dahil ang mga indibidwal ay maaaring makaramdam na ang kanilang pagdurusa ay natatangi sa kanila. Nagdudulot ito ng isang pakiramdam ng pagdadalamhati na labis na personal at minsang nakakapanghinaan ng loob.
Ngunit, ang ganitong pagninilay-nilay ay maaari ring maging daan patungo sa mas malalim na empatiya at pag-unawa. Sa pagkilala at pagtanggap sa ating sariling sakit, nagiging mas handa tayong maunawaan ang pagdurusa ng iba. Ipinapaalala nito ang kahalagahan ng komunidad at suporta, na naghihikayat sa atin na makipag-ugnayan at mag-alok ng malasakit sa mga tao sa ating paligid. Sa ganitong paraan, ang personal na pagdurusa ay maaaring humantong sa personal na pag-unlad at mas malalim na koneksyon sa iba, na nagtataguyod ng pakiramdam ng pagkakaisa at katatagan.