Ang pagtanggap ni Marta kay Jesus bilang Mesiyas at Anak ng Diyos ay isang malalim na patunay ng kanyang paniniwala at pag-unawa sa Kanyang banal na misyon. Sa panahon ng personal na kalungkutan, matapos ang pagkamatay ng kanyang kapatid na si Lazaro, ang tugon ni Marta kay Jesus ay nagpapakita ng matibay na paniniwala sa Kanyang pagkakakilanlan at layunin. Ang kanyang pahayag ay hindi lamang pagkilala kay Jesus bilang guro o propeta, kundi bilang ang inaasahang Tagapagligtas, ang nagdala ng mga pangako ng Diyos sa Kanyang bayan.
Ang sandaling ito ay mahalaga dahil binibigyang-diin nito ang personal na kalikasan ng pananampalataya. Sa kabila ng lungkot at kawalang-katiyakan sa kanyang paligid, pinili ni Marta na magtiwala sa kapangyarihan at awtoridad ni Jesus. Ang kanyang mga salita ay nagsisilbing paalala sa lahat ng mga mananampalataya ng kahalagahan ng pagkilala sa papel ni Jesus sa kanilang mga buhay, hindi lamang sa mga panahon ng kagalakan, kundi pati na rin sa mga sandali ng pagsubok at pagdududa. Ang pananampalataya ni Marta ay nagpapakita ng matatag na paniniwala na si Jesus ang pinagmulan ng pag-asa at kaligtasan, na naghihikayat sa mga Kristiyano na hawakan ang kanilang pananampalataya sa Kanya bilang batayan ng kanilang espiritwal na buhay.
