Ang pagtatalaga ng isang bagay sa Diyos ay isang makapangyarihang kilos ng debosyon at paggalang. Sa mga sinaunang panahon, ang pagtatalaga ng tao, hayop, o lupa sa Panginoon ay nangangahulugang ito ay itinuturing na pinakabanal at hindi maaaring gamitin para sa pansariling kapakinabangan. Ang gawaing ito ng debosyon ay nagpapakita ng paniniwala na ang Diyos ang tunay na may-ari ng lahat ng bagay, at sa pagtatalaga ng isang bagay sa Kanya, kinikilala ng mga mananampalataya ang Kanyang kataas-taasang kapangyarihan at biyaya.
Ang konsepto ng debosyon sa kontekstong ito ay hindi lamang tungkol sa pagmamay-ari; ito ay tungkol sa pagtitiwala ng mga bagay na mahalaga sa Diyos, kinikilala ang Kanyang mga biyaya at pag-aalaga. Ang mga ganitong kilos ay hindi lamang mga pagpapahayag ng pananampalataya kundi nagsisilbing paalala ng kabanalan ng relasyon ng isang tao sa Diyos. Ang prinsipyong ito ay nag-uudyok sa mga makabagong mananampalataya na pag-isipan ang kanilang sariling buhay, kung ano ang maaari nilang italaga sa Diyos—maaaring ito ay oras, talento, o yaman—bilang patunay ng kanilang pananampalataya at pasasalamat. Nag-aanyaya ito ng mas malalim na pag-unawa sa pagiging katiwala, kung saan ang lahat ng mayroon tayo ay itinuturing na regalo mula sa Diyos, na dapat gamitin para sa Kanyang kaluwalhatian.