Sa sistema ng sakripisyo ng sinaunang Israel, ang mga handog ay inihahandog upang makapagbayad-sala para sa mga kasalanan at maibalik ang ugnayan ng mga tao sa Diyos. Ang pari ay nagsisilbing tagapamagitan, nagsasagawa ng mga ritwal na sumisimbolo sa paglilipat ng kasalanan mula sa indibidwal patungo sa sakripisyo. Sa pamamagitan ng pagsusunog ng taba sa altar, natatapos ng pari ang ritwal, na isang mahalagang hakbang sa proseso ng pagbayad-sala. Ang gawaing ito ay nagpapakita ng kabigatan ng kasalanan at ang pangangailangan para sa pagsisisi, ngunit gayundin ang awa at kapatawaran ng Diyos. Ang namumuno, na ang kasalanan ay pinagsisihan, ay pinatawad, na naglalarawan ng paniniwala na ang Diyos ay maawain at handang magpatawad sa mga tunay na humihingi ng Kanyang biyaya.
Ang sistemang ito ay nagbigay-diin sa kahalagahan ng pagkilala sa sariling mga kasalanan at paggawa ng hakbang upang ituwid ang mga ito. Bagaman ang mga tiyak na gawain ng sakripisyo ay hindi na isinasagawa sa Kristiyanismo, ang mga pangunahing prinsipyo ng pagsisisi, pagbayad-sala, at banal na kapatawaran ay nananatiling sentro ng pananampalatayang Kristiyano. Ang talatang ito ay nagpapaalala sa mga mananampalataya ng kahalagahan ng paghahanap ng kapatawaran mula sa Diyos at ang katiyakan na Siya ay handang magpatawad.
