Sa pagsusumikap na yumaman, ang isang tao ay maaaring maging madamot, nag-iimbak ng mga yaman at nakatuon lamang sa kita. Ang ganitong pag-iisip ay nagdudulot ng isang buhay na kapos sa maraming aspeto. Bagamat ang pangunahing layunin ay makamit ang katatagan sa pananalapi, ang talatang ito ay nagpapakita ng isang kabalintunaan: ang mga taong labis na nahuhumaling sa pagyaman ay kadalasang nagtatapos sa kahirapan. Ang kahirapang ito ay hindi lamang tungkol sa kakulangan ng pera; maaari rin itong tumukoy sa kakulangan sa espiritu, ugnayan, at kasiyahan.
Ang talatang ito ay nagsisilbing babala, na nagpapaalala sa atin na ang kayamanan ay hindi dapat maging pangunahing layunin. Sa halip, hinihimok tayo na maghanap ng balanseng buhay kung saan ang pagiging mapagbigay at kabaitan ay pinahahalagahan. Sa pamamagitan ng pagiging bukas-palad at pag-aalaga sa iba, maaari tayong bumuo ng isang komunidad na sumusuporta at nagtataas sa isa't isa. Ang ganitong pananaw ay nagdadala sa atin sa isang mas mayaman at mas kasiya-siyang buhay, kung saan ang tunay na kayamanan ay nasusukat sa pagmamahal at koneksyon na ating ibinabahagi, sa halip na sa salaping ating naipon. Sa ganitong paraan, hinihimok tayo ng talatang ito na pagnilayan ang ating mga prayoridad at tiyakin na ang ating pagsusumikap na yumaman ay hindi nagdadala sa atin palayo sa mga tunay na mahalaga.