Sa mga sandali ng kasaganaan, mahalaga ang pag-alala sa mga pagkakataong tayo'y nagdanas ng kakulangan. Ang ganitong pagninilay ay nag-uudyok sa atin na maging mapagpasalamat at mapagpakumbaba, na nagpaalala na ang buhay ay may mga siklo at ang kapalaran ay maaaring magbago. Ang pagkilala sa mga pagsubok na dinanas natin noon ay nagtuturo sa atin na mas maging maunawain sa mga tao ngayon na nakakaranas ng hirap o pangangailangan. Ito rin ay nagsisilbing panawagan sa atin na gamitin ang ating mga yaman nang wasto at ibahagi sa mga hindi pinalad.
Ang ganitong pananaw ay nagtataguyod ng diwa ng pagkakawanggawa at pagkakaisa, sapagkat nauunawaan natin na ang ating mga biyaya ay hindi lamang para sa ating sariling kapakinabangan kundi para rin sa suporta at pag-angat ng iba. Sa pagpapanatili ng alaala ng ating mga sariling pakikibaka, tayo ay nananatiling nakaugat at hindi nagiging mapagmataas sa ating kasaganaan. Ang ganitong pananaw ay hindi lamang nagpapayaman sa ating mga buhay kundi nag-aambag din sa isang mas mapagmalasakit at pantay-pantay na lipunan, kung saan ang lahat ay may malasakit sa pangangailangan ng iba at nagtutulungan para sa kabutihan ng lahat.