W starożytnym Izraelu Lewici byli wyznaczeni jako plemię kapłańskie, odpowiedzialne za duchowe i religijne obowiązki narodu. Nie otrzymali konkretnego terytorium jak inne plemiona, ponieważ ich dziedzictwem był sam Pan. Zamiast tego, przydzielono im miasta i pastwiska rozproszone wśród terytoriów innych plemion. Taki podział umożliwił im pełnienie swoich obowiązków bez rozpraszania się pracą na roli czy zarządzaniem dużymi majątkami.
Przydzielenie miast i ziem Lewitom podkreśla wspólnotowy charakter społeczeństwa izraelskiego, w którym każde plemię miało rolę w wspieraniu duchowego dobrobytu narodu. Odzwierciedla to system, w którym służba duchowa była ceniona i wspierana przez społeczność, zapewniając Lewitom możliwość pełnego poświęcenia się swoim obowiązkom religijnym. Taki układ sprzyjał również poczuciu jedności i wspólnego celu wśród plemion, podkreślając znaczenie wiary i kultu w ich zbiorowej tożsamości.