Abiatar, syn Achimeleka, uciekł do Dawida po tragicznych wydarzeniach, w których jego rodzina została zamordowana przez króla Saula. Przyniósł ze sobą efod, święty strój kapłański, który służył do poszukiwania woli Bożej. Akt przyniesienia efodu jest istotny, ponieważ oznacza, że Dawid zyskuje możliwość konsultacji z Panem, co jest kluczowe w jego dążeniach. Przybycie Abiatar oznacza przełomowy moment, w którym Dawid zyskuje nie tylko lojalnego sojusznika, ale także duchowe wsparcie, które łączy go z Bożym prowadzeniem.
Efod był ważnym narzędziem dla kapłanów, często kojarzonym z Urim i Tummim, które służyły do rozpoznawania woli Bożej. Mając Abiatar i efod przy sobie, Dawid mógł szukać boskiej rady, co było niezbędne w czasie jego ucieczki przed Saulem. Ta narracja podkreśla znaczenie duchowego przywództwa oraz polegania na mądrości Bożej w czasach niepewności i niebezpieczeństwa. Ukazuje również temat Bożej opatrzności, pokazując, jak Bóg troszczy się o swój lud nawet w obliczu prób i wyzwań.
