W ostatnich chwilach życia Saula, jego nosiciel zbroi jest świadkiem śmierci króla i decyduje się podążyć za nim w śmierci. Akt rzucenia się na miecz jest potężnym świadectwem intensywnej lojalności oraz więzi między królem a jego nosicielem zbroi. W kulturze tamtych czasów nosiciel zbroi nie był tylko sługą, ale bliskim powiernikiem i obrońcą, często dzielącym niebezpieczeństwa i trudy walki. Decyzja nosiciela, by umrzeć razem z Saulem, mogła być podyktowana poczuciem honoru, obowiązku lub rozpaczy, co odzwierciedla głęboką osobistą więź oraz postrzeganą utratę sensu życia bez swojego przywódcy.
To wydarzenie oznacza tragiczne zakończenie burzliwego panowania Saula, podkreślając tematy lojalności, przywództwa oraz ludzkiego kosztu konfliktu. Zachęca do refleksji nad odpowiedzialnością przywództwa oraz głębokim wpływem, jaki liderzy mają na tych, którzy im służą. Historia ta jest również przejmującym przypomnieniem o konsekwencjach wyborów oraz więzach tworzonych przez wspólne doświadczenia, nawet w obliczu porażki i rozpaczy.
