Panowanie Dawida nad Judą i Izraelem to istotny fragment historii biblijnej, ilustrujący przejście od przywództwa plemiennego do zjednoczonej monarchii. Na początku Dawid rządził z Hebronu przez siedem lat i sześć miesięcy, co pozwoliło mu wzmocnić swoje przywództwo i zdobyć lojalność plemienia Judy. Ten czas był niezbędny dla Dawida, aby budować sojusze i przygotować się do ostatecznego zjednoczenia plemion.
Po tym okresie Dawid przeniósł swoją stolicę do Jerozolimy, gdzie rządził całym Izraelem i Judą przez trzydzieści trzy lata. Przeniesienie do Jerozolimy miało charakter strategiczny, ponieważ miasto to było centralnie położone i neutralne, nie należąc do żadnego konkretnego plemienia, co ułatwiło zjednoczenie narodu. Panowanie Dawida w Jerozolimie często postrzegane jest jako złoty wiek, charakteryzujący się zwycięstwami militarnymi, stabilnością polityczną i znaczeniem religijnym, gdyż przyniósł Arkę Przymierza do miasta. Jego przywództwo położyło fundamenty pod silne, scentralizowane królestwo, spełniając Bożą obietnicę ustanowienia dynastii Dawida, która ostatecznie doprowadzi do przyjścia Mesjasza.
