Paweł posługuje się historią Hagar i Sary jako alegorią do wyjaśnienia dwóch przymierzy. Hagar, niewolnica, symbolizuje stare przymierze dane na górze Synaj, które jest związane z prawem i prowadzi do niewoli. To przymierze reprezentuje legalistyczne podejście do sprawiedliwości, w którym przestrzeganie prawa jest wymagane, ale ostatecznie ujawnia ludzkie niedoskonałości i niemożność osiągnięcia prawdziwej sprawiedliwości samodzielnie.
W przeciwieństwie do tego, Sara, wolna kobieta, reprezentuje nowe przymierze łaski i wolności przez wiarę w Jezusa Chrystusa. To nowe przymierze nie polega na przestrzeganiu zbioru zasad, lecz na przyjęciu obietnicy zbawienia i wolności, która płynie z wiary. Paweł używa tej alegorii, aby zachęcić wierzących do życia w wolności i łasce, jakie oferuje nowe przymierze, zamiast być zniewolonym przez stare prawo.
Ten fragment podkreśla transformującą moc wiary i wyzwolenie, jakie ona przynosi, zachęcając wierzących do polegania na Bożej obietnicy, a nie na własnych wysiłkach. Przypomina o wolności i nadziei, jakie znajdują się w ewangelii, wzywając chrześcijan do życia jako dzieci obietnicy, a nie prawa.
