W starożytnym świecie powstawanie królów i zakładanie miast były istotnymi oznakami cywilizacji i rozwoju społecznego. Bela, syn Beora, jest uznawany za pierwszego króla Edomu, terytorium położonego na południe od Ziemi Izraela. Ta krótka wzmianka w genealogicznych zapisach Księgi Rodzaju podkreśla pojawienie się Edomu jako zorganizowanego społeczeństwa z własnym przywództwem i rządami. Miasto Dinhaba, będące stolicą Beli, sugeruje centralne miejsce władzy i administracji.
Wers ten jest częścią szerszego opisu genealogicznego, który śledzi potomków Ezawa, brata Jakuba, znanego również jako Izrael. Edomici, potomkowie Ezawa, mieli złożoną relację z Izraelitami, naznaczoną zarówno pokrewieństwem, jak i konfliktem. Zrozumienie ustanowienia monarchii Edomu dostarcza wglądu w polityczne dynamiki regionu oraz wzajemne powiązania różnych ludów w historii biblijnej. Podkreśla to temat tworzenia narodów i wzrostu przywódców, który jest powracającym motywem w całej Biblii, ilustrującym rozwój Bożego planu poprzez różnorodne ludzkie historie.
