Efraim, znaczące plemię północnego królestwa Izraela, jest opisywany jako angażujący się w bezsensowne dążenia, symbolizowane przez pasienie wiatru. Ta metafora ilustruje pustkę i brak substancji w ich działaniach. Goniąc za wschodnim wiatrem, dążą do czegoś, co nie może zapewnić pożywienia ani stabilności, co podkreśla bezowocność ich wysiłków. Werset wskazuje również na mnożenie kłamstw i przemocy, sugerując społeczeństwo, które zbłądziło z drogi prawdy i pokoju.
Dodatkowo, polityczne manewry Efraima, takie jak zawieranie traktatów z Asyrią i wysyłanie oliwy do Egiptu, są krytykowane. Te działania reprezentują poleganie na obcych mocarstwach zamiast zaufania Bogu. Takie sojusze są postrzegane jako akty niewierności, ponieważ stawiają na pierwszym miejscu zyski polityczne i ekonomiczne, a nie duchową wierność. Werset służy jako ostrzeżenie o konsekwencjach polegania na światowych mocarstwach zamiast na Bogu. Zachęca do refleksji nad źródłami prawdziwego bezpieczeństwa i powrotu do wierności oraz polegania na boskiej prowadzeniu.
