Gdy Izraelici osiedlali się w Ziemi Obiecanej, podział ziemi był starannie zorganizowany, aby każde plemię otrzymało swoją dziedzictwo. Jednak plemię Lewiego, z którego pochodzili kapłani, nie otrzymało osobnego terytorium jak inne plemiona. Zamiast tego kapłani, a konkretnie potomkowie Aarona, otrzymali trzynaście miast rozproszonych po całej ziemi, wraz z pastwiskami. Taki układ pozwolił im na integrację ze społecznością, jednocześnie zapewniając niezbędne zasoby do życia.
Przydział miast kapłanom podkreśla wartość, jaką przypisywano duchowemu przywództwu oraz rolę społeczności w wspieraniu tych, którzy pełnią funkcje religijne. Zapewniając kapłanom wsparcie, Izraelici dbali o duchowe potrzeby narodu, a także o to, aby ci, którzy posługiwali przy ołtarzu, nie byli zaniedbywani. Taki układ ułatwiał również kapłanom efektywne wykonywanie ich obowiązków, ponieważ byli strategicznie rozmieszczeni w całej ziemi, co czyniło ich dostępnymi dla ludzi, którym służyli.