W trakcie 40-letniej wędrówki Izraelitów przez pustynię, pierwotna generacja, która opuściła Egipt, zmarła, pozostawiając swoje dzieci, które nie zostały obrzezane. Obrzezanie było kluczowym znakiem przymierza między Bogiem a potomstwem Abrahama, oznaczając ich jako wybrany lud Boży. Gdy Izraelici stali na progu Ziemi Obiecanej, niezwykle ważne było, aby na nowo potwierdzili swoją tożsamość i oddanie Bogu. Jozue, jako ich przywódca, podjął inicjatywę obrzezania nowej generacji, zapewniając ich duchowe przygotowanie do dziedziczenia ziemi obiecanej ich przodkom.
Ten akt nie był jedynie fizycznym rytuałem, ale głębokim odnowieniem duchowym. Oznaczał powrót do relacji przymierza z Bogiem, podkreślając posłuszeństwo i wierność. Obrzezanie w Gilgal było kluczowym momentem, symbolizującym usunięcie hańby przeszłości i nowy początek dla narodu. Było przypomnieniem o wierności Boga oraz o znaczeniu utrzymania ich odrębnej tożsamości jako Jego ludu. To przygotowanie było niezbędne do stawienia czoła wyzwaniom i błogosławieństwom, które czekały w Ziemi Obiecanej.